نقش روانی قصه و قصه گوییدر خصوص نقش روانی داستان شعاری نژاد می گوید؛قصه وسیله ای برای ارضای نیاز های روحی و روانی کودک،حتی بزرگسالان بوده است و داستان این فرصت را به کودک می دهدتا امیال و محتویات ناخودآگاه خود را تفسیر کند،محیط زندگی خود را بشناسد و این از مهمترین اهداف تربیتی است.داستان باعث می شود که کودک بدون احساس ترس و ناراحتی از حیوانات و أشیای آسیب رسان اجتناب ورزد و بهترین وسیله برای تغذیه تخیل کودک است و از انجا که داستان ها و قصه ها عبارت های خشک و سنگین و غیر قابل فهم کتاب های درسی را ندارند بنابراین بهتر ، آسانتر و موثرتر از آن ها اطلاعات را در اختیار کودک قرار می دهندو اگر داستان های مفید به شکل درست انتخاب شوند نقشی بیشتر از سایر وسایل در تربیت کودک به عهده دارد و از اهمیت بیشتری برخوردار است وهمچنین در انتقال ارزش های اجتماعی ،فرهنگی و اخلاقی کارکرد بهتر و موثری تری خواهند داشت.در یک پژوهشی که توسط” میلر و ویلی” بر روی خانواه ای تایوانی ،امریکایی و اروپایی صورت گرفت این نتایج به دست آمد؛خانواده ای تایوانی از قصه و قصه گویی برای کودکانشان بعنوان ابزار آموزشی ،تربیتی و انتقال ارزشهای اجتماعی و اخلاقی بهره می گرفتند در حالی که خانوادهای امریکایی از قصه و قصه گویی به عنوان سرگرمی برای کودکان خود استفاده می کردند.
حال شما از قصه و قصه گویی بعنوان کدام کارکرد بهره می گیرید سرگرمی و یا آموزشی و تربیتی؟